Knie, update 6

Nou, vandaag zijn de fluwelen handschoentjes uit gegaan hoor! Tsjonge-jonge. De manueel-therapeut – tot nu toe noemde ik hem fysiotherapeut en dat is hij óók, maar hij heeft daarna nog doorgeleerd – heeft m’n knie om te beginnen helemaal recht gebogen, plat op de behandeltafel, zóveel tellen in die positie vastgehouden en daarna weer terug en dat dan 3x achter elkaar. Dat was al niet leuk en ik moest op mijn lippen bijten en klemde me vast aan de behandeltafel. Maar wat hij daarna deed! Hij boog de knie in 2 etappes heel snel achter elkaar een heel eind dóór. En hield de laatste etappe een tijdje vast. Mensenkinderen! Ik dacht dat ik redelijk flink was, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het uitgeschreeuwd heb. Het zweet brak me uit en de druppels stonden me op het voorhoofd, de tranen sprongen me in de ogen en rolden over m’n wangen en ik was duizelig van de pijn. Hij heeft het nodige tegen me gezegd en aan me uitgelegd, maar het enige dat is blijven hangen is dat hij zei dat ik mij niet hoefde te schamen dat ik schreeuwde en moest huilen en dat hij er blij mee was, omdat het voor hem betekende dat het goed ging. We zijn samen op de rand van de behandeltafel gaan zitten en hij heeft m’n onderbeen nog een beetje voor- en achteruit bewogen (bengelen zeg maar). En toen het weer een beetje ging kon ik opstaan en de spijkerbroek, schoenen en jas weer aantrekken. En nu komt het mooiste: toen ik recht stond, was dat haast een soort van opluchting. Ik stond echt met het been recht en het deed géén pijn! Hij waarschuwde me wel dat ik er mogelijk, nee zelfs waarschijnlijk, een paar dagen meer last van zou hebben. Och, daar kom ik dan ook wel weer doorheen.

Kan ondertussen haast wel zeggen: wordt vervolgd.