Dit delen:

 

Vanochtend, nadat ik weer een aantal martelwerktuigen had gebruikt en nadat de fysio mij nog even flink onder handen had genomen, heeft ze weer het e.e.a. opgemeten. Zonder hulp blijk ik de arm recht vooruit en zonder hulp tot 153 graden omhoog te krijgen en met doordrukken van de fysio 162 graden. Zijwaarts krijg ik de arm zonder hulp tot 160 graden omhoog.

En dan nu het beste nieuws: IK HOEF NIET TERUG TE KOMEN !!!

De fysio vindt de beweeglijkheid goed. De kracht moet vanzelf terugkomen door m’n dagelijkse bezigheden. Er zijn ook nog wat dingen die ik niet kan. Als dat te lang duurt moet ik bellen.

Zegt ze: “nu lijk je me niet een type dat gauw zal bellen, maar dan bel ik zelf wel.” (snappen jullie dat nou?)

—o0o—

This morning, after I had used some instruments of torture and after the physiotherapist had tortured me some more, she took some measurements again. It turned out that, without help, I got the right arm forward and up to 153 degrees and with her pushing to 162 degrees. Sideways without help I got it up to 160 degrees.

And now the best part: I DO NOT HAVE TO GO THERE AGAIN !!!

The physio thinks the mobility is good. The strength must come back naturally through my daily activities. There are also some things I cannot do as yet. If it takes too long I must call her.

Says she: “Now, you do not strike me as the type that will call me soon, but no problem, I’ll call you myself.” (do you understand that?)

 

Dit delen:

 

Sinds de vorige keer ben ik gelukkig goed vooruit gegaan. Ik loop nu elke dag tweemaal alleen met Diesel in het bos. Eénmaal 3 kwartier en éénmaal een uur. En dat gaat heel goed. Zelf word ik er heel blij van en Diesel ook.
Tot nu toe kwam de fysiotherapeut nog 2x in de week thuis, maar vanaf morgen ga ik voor de behandelingen zelf naar het Medisch Centrum. Als dat goed gaat hoef ik hopelijk nog maar 1x in de week.

—o0o—

Since the last time I have made good progress I’m happy to say. I now walk twice every day in the woods alone with Diesel. Once 3 quarters of an hour and once an hour. And that goes very well.
It makes me very happy and Diesel also.
Until now the physiotherapist came to the house 2x a week, but as from tomorrow I’ll go to the Medical Center for the treatments myself. If that goes well I hopefully needn’t go more often than 1x per week.

 

Dit delen:

 

Kreeg toestemming van de dokter om te proberen autorijden. Maar ja, na 3 maanden stilgestaan te hebben is dan natuurlijk de accu van je autootje leeg. Dus heb ik donderdag de hulpdienst van Toyota gebeld en met een half uur stond er iemand voor de deurmet een losse batterij en startte de motor. Dan ben je er natuurlijk nog niet, dus ik moest gelijk gaan rijden om hem op te laden. Drie kwartier. Ik was kapot en heb die middag niks meer gedaan! Maar hij doet het weer.
Vrijdagochtend was de fysio er weer (ze komt nog steeds tweemaal in de week), maar ik had teveel pijn om veel te doen, dus ze heeft het rustig gehouden en me op het hart gedrukt de schouder vooral nog een dagje rust te gunnen. Ook toch maar weer een extra pijnstiller genomen.
Gelukkig ging het vandaag weer een stuk beter. Vanmiddag ga ik proberen naar het bos te rijden en zelf met Diesel te gaan wandelen. Wel gaat zoon S. voor de zekerheid mee.

—o0o—

Got permission from the doctor to try driving. But of course, after not having been used for 3 months the battery of my car was empty. So on Thursday I called the emergency service of Toyota and within half an hour someone came with a loose battery and started the engine. Of course then it isn’t yet done, so I had to immediately go and drive to charge it. Three quarters of an hour. I was completely busted and have done nothing more that afternoon! But it’s working again.
Fridaymorning the physiotherapist was here again (she still comes in twice a week), but I had too much pain to do much, so we didn’t do much and she urged me to give the shoulder another day of rest. Also took an extra painkiller.
Fortunately, it things were a lot better again today. This afternoon I’m going to try and drive to the woods and go for a walk with Diesel. But, just in case, son S. is coming with us.

 

Dit delen:

 

… voor een update. Zondagmiddag heb ik (met zoon L. links naast me voor het geval dat) de straat tot aan het ene einde uitgelopen en weer terug. Voor het eerst weer schoenen aan, maar m’n strikdiploma heb ik nog niet. L. heeft m’n veters moeten strikken.

En nadat ik zaterdag en zondag op mijn verzoek geen thuiszorg heb gehad, hebben we vanochtend een evaluatie gehad en ik heb het voor elkaar: geen thuiszorg meer. Was heel tevreden met de dames van Buurtzorg Markelo, maar ben toch blij dat ze niet meer komen.

Nu alleen nog 2x per week fysio voor de schouder. Dat gaat nog wel even duren. Maar ik ben vastberaden. Dat gaat ook helemaal goed komen.

—o0o—

… for an update. Sunday afternoon I walked (with son l. at my left side just in case) down the street and back again. For the first time I wore shoes again, but I could not yet tie my laces so L. had to do it for me.

And after Saturday and Sunday I didn’t have home care (at my own request), this morning we had an evaluation and I got my way: no more home care. I was quite satisfied with the ladies of Neighborhood Care Markelo, but I’m still glad they won’t come anymore.

Now only the physical therapy twice a week for the shoulder. That’s going to take some time. But I am determined. That is also going to be fine.

 

Dit delen:

 

Het herstel kost tijd en hoewel ik af en toe danig de kriebels krijg, hou ik me netjes aan de voorschriften. Donderdagavond is de plaatsvervangster van mijn fysio geweest ( zelf is hij op vakantie) en heb ik de de overdrachtspapieren die ik in het ziekenhuis heb gekregen overhandigd. Zij heeft even meegekeken met de oefeningen die ik tot nu toe heb gedaan en was daar tevreden over. A.s. donderdag komt zij weer en dan krijg ik wat lichte oefeningetjes erbij voor rug- en buikspieren. Tot aan mijn eerste controlebezoek aan de neurochirurg (19 aug.) komt er elke week een fysio. Ondertussen hebben de dames van de thuiszorg, die mij elke ochtend komen helpen met wassen en aankleden, ook al geconstateerd dat ik soepeler beweeg dan in het begin. Het gaat dus de goede kant op.

Met Diesel gaat het prima in de uitlaatroedel. Het valt daar op dat hij heel sociaal is, een lief en zacht karakter heeft en heel goed luistert. In huis is hij rustig en ook de dames van de thuiszorg lopen stuk voor stuk met hem weg. (Geen wonder natuurlijk, want hij is uiteraard niet alleen de mooiste, maar ook de liefste hond van de hele wereld.)

De resterende p&p-rondjes neemt de tweeling om de beurt voor zijn rekening.

Al met al een goede regeling voor alle betrokkenen.

—o0o—

The recovery takes time and although sometimes it gets on my nerves I stick to the doctor’s orders. Last Thursday evening my physiotherapist’s colleague was here (he’s on holiday) and I gave her the transfer papers I got from the hospital. As of next Thursday and up until my first check-up by the neurosurgeon at the hospital (August 19) one of them will be here once a week for guidance with exercises (NOT treatment). Meanwhile the ladies from the homecare who come every morning to help me wash and get dressed have already observed that I move more supple than in the beginning.So things are going in the right direction.

Diesel is doing just fine in the walking service pack. They tell me they find him to be very social, that he has a sweet disposition and is very obedient. At home he is quiet and the ladies from the homecare are very taken with him (No wonder ofcourse, since naturally he is not only the most goodlooking, but also the sweetest dog in the whole world.)

The rest of the p&p-rounds are being taken care of by the twins.

All in all a good arrangement for all concerned.

 

Dit delen:

 

Na een vreselijke jaarwisseling – het leek zowel buiten als in mijn ingewanden wel oorlog – is er na een behoorlijke terugval gelukkig ook weer behoorlijke vooruitgang geboekt. De fysotherapeut was vanochtend hier en was eindelijk tevreden, zeker nadat hij hoorde van mijn problemen tijdens de jaarwisseling. Hij schat de vooruitgang op 40-50% en komt niet meer hier maar wacht op een telefoontje van mij om een afspraak te maken dat ik voor verdere behandeling naar het Medisch Centrum kom, wanneer ik zelf denk dat ik in staat ben om daarheen te komen.
Mijn lieve Diesel was het weekend lekker thuis en is gisteravond weer opgehaald. Dit keer kon hij gelukkig naar degene bij wie ik de laatste jachttrainingen heb gedaan. Voor hoe lang dat is kan ik nog niet bekijken, maar de fysio verwacht dat ik met een week of 2,3 weer in staat ben met hem naar het bos te rijden en hem daar lekker los te laten lopen. (Aangelijnd zit er vrees ik nog langere tijd niet in.) En ik hoop en bid dat hij gelijk heeft, want ik mis hem vreselijk als hij niet hier is.

—o0o—

After a terrible turn of the year – it seemed like a war was going on outside, as well as in my tummy – which caused rather a setback, fortunately good progress has been made again.The physiotherapist estimates it to be 40-50%. Therefore he is not coming back but waiting for a phonecall when I think I can manage to get to the Medical Centre to make an appointment for further treatment there.
My sweet Diesel was home again over the weekend. Last night he was picked up again by the person with whom we did the last few times hunting training. I can’t be sure for how long a period, but the physio thinks I might be able to drive to the wood and let him run loose (well, not on a leash that is) in about 2-3 weeks time.And I hope and pray he’s right, because I miss him terribly when he’s not here.

 

Dit delen:

Hermien is al weer thuis! Vanmiddag kwam ik bij onze boswandeling Henriëtte tegen met haar Joep. (Je weet wel de xBC.)  Zij wist me te vertellen dat Hermien gistermiddag al met haar bezoek weer mee naar huis mocht. Dus ik heb direct een mailtje gestuurd en vanavond had ik dit berichtje in m’n mailbox:

“Ben natuurlijk blij dat ik zo snel naar huis mocht, omdat het lopen met de krukken direct goed ging. (was het nog niet verleerd), maar het valt thuis toch wat tegen. Heel dik been en erg pijnlijk, maar ja maandag pas geopereerd, dus het heeft wel tijd nodig.

Denk dat ik vandaag een beetje teveel gelopen en geoefend heb, maar stilzitten vind ik moeilijk. Morgen toch maar rustig aan doen en de fysio komt dan langs. even horen wat hij zegt van zo’n dik been. Verder gaat alles goed.”

Dit delen:

Nee-nee, niet Diesel en ook ik niet, maar één van mijn vaste wandelmaatjes, Hermien. Zij is vorig jaar geopereerd aan een knie, waarbij toen een flinke quiste is verwijderd. Echter, het herstel wilde niet vlotten en ook met behulp van fysiotherapie ging het niet beter. Nadat ze inmiddels weer een aantal onderzoeken heeft ondergaan, o.a. een MRI-scan, is gebleken dat haar knieschijf totaal versleten is. En vandaag gaat ze dus onder het mes en krijgt ze niet een hele nieuwe knie, maar een knieschijf. Dat kan tegenwoordig, hoewel het nog niet heel veel gebeurt.

Als alles goed gaat mag ze misschien a.s. donderdag al weer naar huis. Dus mensen, als jullie nou even helpen duimen voor een vlot verloop van de operatie en een voorspoedig herstel, dan scheelt dat misschien weer. De eerste zes weken na de operatie mag ze nog helemaal niks en daarna kan langzaamaan de opbouw naar een normaal gebruik van been en knie plaatsvinden.

Gelukkig is een hele goede opvang voor Izzy en Lola voorzien, zodat ze daar tenminste geen zorgen over hoeft te hebben. Haar zoon en schoondochter, die nu ook al geregeld met de meiden gingen wandelen, vangen het zoveel als mogelijk is met hun werk op. En haar man, die nu de honden ook geregeld uitlaat en er ook wel mee gaat fietsen is er ook nog. En dan is er voor noodgevallen nòg wel een achtervang. 😉

Hermien, meid, ik heb je gisteravond ook al even een mailtje gestuurd, maar hierbij nogmaals sterkte gewenst. Ik weet dat je van plan bent om als je straks weer goed bij je positieven bent m’n berichtjes hier te lezen dus: Hou je haaks! en laat me wanneer je dat weer kunt even weten hoe het gaat.